Την τελευταία του πνοή άφησε το βράδυ της Τετάρτης 3 Νοεμβρίου ο αιγύπτιος αλιεργάτης στο Μαρμαρά Χαλκιδικής Ασσούρ Αλ Χινινί εν ώρα εργασίας. Είχε κατέβει από τις 11:30 με τη βάρκα για να τοποθετήσει τις λάμπες που χρησιμοποιούνται στο μάζεμα των ψαριών και αφού καθυστέρησε να επιστρέψει, ο συνάδελφός του πάνω στο καΐκι αντιλήφθηκε ότι έπαθε κάτι. Τον βρήκε νεκρό και κάλεσε ασθενοφόρο. Η Ιατροδικαστική Υπηρεσία Θεσσαλονίκης διαπίστωσε θάνατο από εγκεφαλικό, ενώ η Λιμενική Αρχή Νέων Μουδανιών έκανε μια τυπική προανάκριση πιστοποιώντας απλά τον θάνατό του. Ο εργοδότης του Γεώργιος Χόλης το μόνο που έκανε ήταν να πληρώσει τα αεροπορικά εισιτήρια για να σταλεί η σορός του άτυχου ψαρά στην πατρίδα του όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να μην πάρει το θέμα διαστάσεις.
Αυτό που δεν ήθελε ο κ. Χόλης να μαθευτεί ήταν τα απάνθρωπα εξαντλητικά ωράρια με τα οποία δουλεύουν οι αιγύπτιοι ψαράδες. Το βράδυ είναι 8 με 10 ώρες συνολικά στη θάλασσα και την ημέρα για 2 και παραπάνω ώρες επισκευάζουν τα καΐκια και τα σύνεργα. Ήταν επίσης η ασφάλιση-κοροϊδία που τους παρέχει. Από το 2004 όλοι οι αλιεργάτες πέρασαν στον ΟΓΑ, ο οποίος δεν τους καλύπτει ούτε καν πολλά βασικά φάρμακα, ενώ δεν πληρώνονται τους τέσσερις χειμερινούς μήνες που δεν έχουν δουλειά. Ο Αλ Χινινί είχε πρόβλημα με την υγεία του -είχε ξαναπάθει εγκεφαλικό πριν από πέντε χρόνια- και δεν είχε την επιλογή να φύγει, αφού είχε να ταΐσει οικογένεια με τρία παιδιά και έμενε στην Ελλάδα με Πράσινη Κάρτα. Δεν είναι ο μόνος: οι αλιεργάτες που τραυματίζονται, σκοτώνονται ή χάνονται στη θάλασσα φθάνουν κάθε χρόνο διψήφιο νούμερο. Για την επικίνδυνη αυτή εργασία δεν τους δίνονται ούτε τα μισά δεδουλευμένα, ενώ η σύμβαση εργασίας είναι ένα λευκό χαρτί που μετά την υπογραφή του αλιεργάτη το συμπληρώνει όπως θέλει ο εργοδότης.
Στη μεγάλη απεργία που κράτησε από τον περασμένο Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο, οι αιγύπτιοι αλιεργάτες δεν κέρδισαν τα δεδουλευμένα τους. Δικαιώθηκαν όμως στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας. Τώρα είναι η ώρα να ενωθούμε όλοι μαζί στον αγώνα ενάντια στη λαίλαπα του ΔΝΤ, για να προασπίσουμε τις ίδιες τις ζωές μας από το ξεζούμισμα των καπιταλιστών και τα «ατυχήματα»-δολοφονίες εργατών. Γιατί τα αφεντικά μπορεί να μιλάνε για κέρδη και ζημιές – αλλά εμείς οι εργάτες πρέπει να μιλήσουμε για ανθρώπινες ζωές.
φύλλο 347 – Νοέμβριος 2010